، سال گذشته در چنین روزی سی‌اُمین دوره بازی‌های المپیک تابستانی در لندن رسماً افتتاح شد، مسابقاتی که با نتایجی که در آن رقم خورد به عنوان نقطه عطفی در تاریخ ورزش ایران ثبت شد.

تاریخی‌ترین المپیک ورزش ایران در حالی رقم خورد که با توجه به اختلافاتی که بین سران ورزش ایران وجود داشت کمتر کسی پیش‌بینی کسب چنین نتیجه‌ درخشانی را در این رقابت‌ها می‌کرد.

بعد از روی کار آمدن محمد عباسی به عنوان نخستین وزیر ورزش و جوانان و عزل و نصب‌های وی ورزش دچار بی‌ثباتی شد و از طرفی مورد تهدید کمیته بین‌المللی المپیک قرار گرفت. در طرف مقابل مسئولان کمیته ملی المپیک نیز با مواضعی غیرشفاف باعث وخیم‌تر شدن اوضاع شدند.

در هر صورت و با تمام این مشکلات کاروان 53 نفره ایران عازم بازی‌های المپیک لندن شد، مسابقاتی که به عنوان تاریخی‌ترین حضور ایران در بازی‌های المپیک ثبت شد. 

ایران در این المپیک با کسب 12 نشان بهترین نتیجه خود را از لحاظ تعداد مدال کسب کرد و در رده هفدهم جهان قرار گرفت؛ هرچند که از لحاظ رده‌بندی مدالی بهترین نتیجه ایران رتبه چهاردهم در المپیک 1956 ملبورن است.

* شاگردان بنا در اوج افتخار

بدون شک تاریخی‌ترین نتایج در این رقابت‌ها مربوط به شاگردان محمد بنا در تیم ملی کشتی فرنگی بود. فرنگی‌کاران که تا پیش از این در ادوار گذشته المپیک تنها به یک مدال نقره و یک برنز دست یافته بودند و آخرین مدال را 40 سال قبل به دست آورده بودند به دنبال شگفتی‌آفرینی در این مسابقات بودند.

شاگردان محمد بنا در لندن دست به کاری بزرگ زدند و نه تنها طلسم 40 ساله مدال نگرفتن در المپیک را شکستند بلکه با کسب سه مدال طلا به عنوان یکی از پرافتخارترین رشته‌ها در تاریخ ورزش ایران خود را مطرح کردند.

حمید سوریان نخستین فرنگی‌کاری بود که روی تشک المپیک خوش درخشید و با کسب مدال طلا طلسم تاریخی و 40 ساله مدال نگرفتن کشتی فرنگی را در المپیک شکست و بعد از ناکامی در المپیک پکن با طلای لندن جبران مافات کرد.

امید نوروزی و قاسم رضایی دیگر فرنگی‌کارانی بودند که به مدال طلای این بازی‌ها دست یافتند تا تیم ملی کشتی فرنگی برای نخستین بار در تاریخ این رشته با کسب سه نشان طلا به عنوان قهرمان بلامنازع المپیک بالاتر از روس‌‌های مدعی قرار گیرد؛ موضوعی که محمد بنا قبل از المپیک از آن به عنوان بزرگ‌ترین آرزوی خود یاد کرده بود.

بسیاری از کارشناسان نتایج درخشان المپیک لندن را حاصل زحمات بی‌وقفه محمد بنا و شاگردانش دانستند، نتایجی که اگر بخواهیم مدال‌های طلای کشتی فرنگی را از آن خارج کنیم نتایجی مشابه المپیک‌های قبلی برای ایران دربر داشت، اما بعد از المپیک مسئولان ورزش کشور نه تنها برای حفظ این سرمایه باارزش تلاشی نکردند که با بی‌مهری هرچه تمام‌تر و سوء مدیریت این مربی کاربلد و سازنده را از قهرمانی ملی به خانه‌نشینی محض تبدیل کردند.

* آزادکاران طلایی نشدند

در کشتی آزاد هم نتایج هرچند که انتظار بیشتر بود، اما مطلوب بود. شاگردان رسول خادم که طوفانی سهمگین را قبل از المپیک با تغییر کلی در کادر فنی تجربه کرده بودند موفق به کسب یک مدال نقره و دو برنز شدند هر چند که اهالی کشتی با توجه به حضور قهرمان اسبق المپیک در رأس مدیریت‌ تیم‌های ملی کشتی انتظار حداقل کسب یک مدال طلا را داشتند، اما محق نشد.

شاید یکی‌ از بدشانس‌ترین‌های ایران در المپیک لندن رضا یزدانی بود که با وجود غلبه بر رقبای اصلی در یک قدمی مدال و در مرحله نیمه‌نهایی با مصدومیت از ناحیه پا از ادامه رقابت‌ها بازماند.

صادق گودرزی مدال نقره و کمیل قاسمی و احسان لشگری مدال برنز را در کشتی آزاد از آن خود کردند.

* درخشش پولاد مردان

وزنه‌برداری هم در المپیک خوش درخشید، شاگردان کوروش باقری در این رقابت‌ها موفق به کسب یک نشان طلا، دو نقره و یک برنز شدند. در این دوره هم مانند المپیک‌های 2000 و 2004 بار دیگر و بعد از یک دوره وقفه، عنوان قوی‌ترین مرد جهان دوباره به ایران رسید و بهداد سلیمی با مهار وزنه‌های 208 در یک ضرب و 247 در دوضرب با مجموع 455 کیلوگرم مدال طلا و عنوان قوی‌ترین مرد المپیک را به خود اختصاص داد.

سجاد انوشیروانی در دسته فو‌ق سنگین و نواب نصیر شلال دو مدال نقره برای ایران به ارمغان آوردند و کیانوش رستمی تک برنز وزنه‌برداری ایران را به خود اختصاص داد.

* ناکامی کاپیتان تیم ملی تکواندو

بدون شک یکی از ناکامی‌های بزرگ این دوره مربوط به تکواندو و یوسف کرمی کاپیتان تیم ملی بود. کرمی که در المپیک پکن برنز گرفته بود از امیدهای اصلی کسب مدال طلا در این رقابت‌ها محسوب می‌شد، اما با نمایشی نه چندان مطلوب خیلی زود از گردونه مسابقات حذف شد تا تکواندوی ایران با نقره محمد باقری معتمد به کار خود در این مسابقات پایان دهد.

البته از نتایج درخشان باقری نباید به سادگی گذشت و این تکواندوکار جوان با وجود مصدومیت‌هایی که داشت به مدال نقره دست یافت.

* نقره‌ای خوش‌رنگ‌تر از طلا

بسیاری از کارشناسان ورزش مدال نقره احسان حدادی در بازی‌های المپیک لندن را نقطه عطفی برای ورزش ایران می‌دانند؛ مدالی که به عقیده کارشناسان و مردم خوش‌رنگ‌تر از طلا بود.

ورزش ایران که پیش از این در بازی‌های المپیک تنها در رشته‌های کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو به مدال رسیده بود، رشته دو و میدانی را هم به عنوان یکی از رشته‌های مادر به جمع رشته‌های مدال‌آور خود اضافه کرد تا دو و میدانی‌کاران نیز برای کسب مدال در المپیک‌ها به خودباوری برسند. شاید اگر حدادی کمی خوش‌شانس‌تر بود حالا صاحب گردن‌آویز طلا بود.

* ستاره مثل نوشاد

نتایج فوق‌العاده عالمیان که همگان را شگفت‌زده کرده بود خیلی زود به دست فراموشی سپرده شد، به طوری‌ که هنوز بازی‌ها تمام نشده نوشاد از یادها رفت.

نوشاد نخستین پینگ‌پنگ‌باز ایرانی بود که به پیروزی در بازی‌های المپیک دست یافت تا نامش در تاریخ این رشته جاودانه شود. وی نیز مانند حدادی سد شکن بود، اما چون مدال نگرفت کمتر نامی از او برده شود و آنطور که باید مورد تقدیر قرار نگرفت.

عالمیان جوان رقبا را یکی پس از دیگری در میدانی بزرگ به‌ نام المپیک از پیش رو برمی‌داشت به طوری ‌که بعد از دو پیروزی مقابل حریفانی از استرالیا و هنگ‌کنگ که به مراتب رنکینگ بهتری از او داشتند تا مرحله یک‌شانزدهم نهایی بالا آمد و در جمع 32 بازیکن برتر المپیک قرار گرفت، اما در این مرحله با وجود نمایش مطلوب مقابل حریف کهنه‌کار خود، تیمو بول مغلوب شد و از گردونه مسابقات حذف شد تا وداعی باشکوه با بازی‌های المپیک داشته باشد.

وی نیز نشان داد که در این رشته هم در صورت سرمایه‌گذاری می‌توان انتظار نتایج درخشان را داشت.

* ورزش بانوان یک گام به جلو

در ورزش بانوان هم با وجود هشت شرکت کننده مدالی نگرفتیم، شاید این انتظار هم بیهوده بود، اما نتایج بانوان ورزشکار حکایت از گام‌های رو به جلو در این عرصه داشت. به خصوص اینکه حضور بانوان ایرانی با حجاب اسلامی در قلب اروپا و جهان جلوه‌گر شکوه و عظمت فرهنگ اسلامی بود.

* توقف بوکس در یک قدمی مدال

بوکس هم می‌توانست خود را در لندن جاودانه کند، اگر احسان روزبهانی کمی خوش‌شانس‌تر بود و به زعم برخی‌ها اسیر ناداوری و مافیای پشت پرده نمی‌شد.

روزبهانی بعد از پیروزی مقابل حریفانی از کلمبیا و ترکیه به یک‌چهارم نهایی رسید، اما در این مرحله با نتیجه نزدیک 13 بر 10 مغلوب حریف قزاق شد تا دستش از مدال کوتاه بماند. اگر احسان در این رقابت‌ها به مدال می‌رسید بدون شک عرصه نوینی در این رشته هم رقم می‌خورد، اما حیف که نشد.

* بازگشت به عقب از نوع ورزش ایران

در حالی‌ که انتظار می‌رفت بعد از این نتایج درخشان روزهای خوشی در انتظار ورزش ایران باشد، اما نه تنها حرکت رو به جلویی انجام نشد بلکه بعد از المپیک همه چیز تلخ‌تر شد. بعد از المپیک شرایط به گونه‌ای رقم خورد که بسیاری از قهرمانان المپیک بعد از این رقابت‌ها به حاشیه رانده شدند؛ اختلافات سران ورزش کشور بیشتر از قبل شد، به طوری ‌که حتی ورزش ما چندین بار تا آستانه تعلیق پیش رفت.

* حال المپیکی‌ها خوب نیست

«محمد بنا» معمار موفقیت کشتی فرنگی در المپیک لندن با بی‌مهری مسئولان ورزش راه خانه در پیش گرفت و خانه‌نشین شد تا شاگردانش هم یکی پس از دیگری راه او را در پیش گیرند. در اردوهای تیم ملی دیگر خبری از حمید سوریان، امید نوروزی و قاسم رضایی طلایی‌های کشتی فرنگی در المپیک لندن نیست و به طور حتم مسابقات جهانی این رشته را در سال 2013 از دست داده‌اند.

شرایط وزنه‌برداری هم دست کمی از کشتی فرنگی ندارد، به خاطر اختلافی که با یک جرقه کوچک زده شد و حالا به آتشی بزرگ تبدیل شده است که دامن وزنه‌برداری را گرفته است؛ مدال‌آوران المپیک در اردوی تیم ملی جایی ندارند.

اختلاف بین پنج مدال‌آور المپیکی با سرمربی تیم ملی به داستانی تبدیل شده است که سخن گفتن درباره آن قلم‌فرسایی است و حاصلی نخواهد داشت. در حالی که از مسئولان ورزش که هر کدام مدعی کسب نتایج درخشان در المپیک هستند این انتظار می‌رفت که اجازه وخامت اوضاع را بیش از این ندهند و آتش را تا کوچک بود خاموش می‌کردند تا دامنه اختلافات بیش از این بالا نگیرد.

احسان حدادی هم حال و اوضاع خوبی ندارد. او که با فدراسیون دو و میدانی دچار اختلافاتی فاحش شده است مدتی است از ایران رفته است و در ینگه دنیا به تنهایی تمرین می‌کند.

به هر حال آنطور که از اوضاع المپیکی‌ها مشخص است، ورزش ایران از موفقیت‌های بازی‌های لندن نه تنها طرفی نبست که بیش از پیش در حاشیه غوطه‌ور شد؛ حواشی خودساخته که با مدیریت و اندکی تدبیر می‌توانست به فرصت تبدیل شود. 

در پایان سی‌اُمین دوره بازی‌های کاروان ایالات متحده آمریکا با 46 مدال طلا، 29 نقره و 29 برنز عنوان قهرمانی المپیک را به خود اختصاص داد. کاروان چین نیز با 38 طلا، 27 نقره و 23 برنز در جایگاه دوم جدول رده‌بندی توزیع مدال قرار گرفت. بریتانیا نیز که میزبانی مسابقات را بر عهده داشت با 29 طلا، 17 نقره و 19 برنز به عنوان سومین کشور در رده‌بندی توزیع مدال شناخته شد.